Το πρώτο γερμανικό..

Und dann kamst Du plötzlich in mein Leben.

Keine Ahnung vor wem ich mich zuerst verstecken soll.. Soll ich mich überhaupt verstecken? Es klingt so lächerlich. Mein Leben hat sich verändert, alle Klischees haben sich auf einmal im Hier und Jetzt versammelt, und warten alle angespannt auf etwas, das ich nicht deuten kann.

Wo bist Du gewesen, und wo war ich? Wo bin ich jetzt? Wo soll ich anfangen, und vor allem, wie?

Zu viele Fragen, Antworten sehe ich keine. Vielleicht ist zum ersten mal seit langer Zeit das Glück auf meiner Seite, das hoffe ich so sehr.

Doch ich traue mich nicht, es auszuleben, habe Angst, es könnte was schief gehen.

Doch wie soll ich es herausfinden, wenn ich mich nicht traue?

Solange ich nur im Kamillenduft bade, ohne nach ihm zu greifen, werde ich immerzu von Kamillenblüten träumen, und nichts hasse ich mehr als träumen ohne zu leben.

Vielleicht ist morgen der Kamillenduft stärker und ich greife nach den Blumen.

Κάτι μικρά ταξίδια

Όχι δεν το περίμενα.

Με τίποτα δε το πίστευα όταν έμπαινα στο αεροπλάνο ότι θα μου έλειπε τόσο πολύ  η πατρίδα μου. Το νησάκι μου, το σπίτι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ.

Ότι θα έμενα ως τα χαράματα μπροστά στη τηλεόραση για να δω ένα ντοκιμαντέρ για το τόπο μου, που κατά τύχη ανακάλυψα.

Και ότι θα με πιάνουν τα κλάματα βλέποντας τις γνωστές εικόνες, τα ίδια αυτά μέρη που είχα χρόνια ολόκληρα μπροστά στα μάτια μου και δεν τους έδινα σημασία από συνήθεια.

Τώρα είμαι εδώ, ως το ξημέρωμα θα έχει χιονίσει, θα φυσάει αέρας κρύος και θα ανακατέβει τα μαλλιά μου καθώς θα μπαίνω στο μετρό, η παγωνιά των άγνωστων προσώπων γύρω μου θα ανακατέβεται με τις οικείες μυρωδιές των νέων φίλων μου, το βλέμμα θα θαμπώνει ασυναίσθητα καθώς θα ψάχνω στον ουρανό για ένα κομματάκι μπλε...

Κι όσο με σηκωμένα τα μανίκια θα παλεύω να κόβω μακέτες και όσο οι συμφοιτητές θα φτιάχνουν τσάι από αυτοσχέδιες τσαγιέρες, όσο οι καθηγητές θα μας εξηγούν την απστρακτοποίηση του δέντρου, εγώ θα κλέβω στιγμές και θα ταξιδεύω στο Αιγαίο, και το νησί μου θα με περιμένει...

Η ...τυφλή Δικαιοσύνη

Παίρνω για άλλη μια φορά την ώθηση από το μπλογκ του Δημήτρη, ο οποίος δημοσίευσε την παρακάτω ανάρτηση, έτσι ώστε η ιστορία που θα διαβάσετε να "ταξιδέψει" όσο γίνεται πιο μακριά...


ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ...ΦΟΙΤΗΤΗΣ

Στα 13 του χρόνια η απώλεια του πατέρα του άλλαξε δραματικά τις ισορροπίες της ζωής του.
Γύρω στα 20 του χρόνια "έμπλεξε" με τα ναρκωτικά.
Αργότερα ήρθε το χαρτί κατάταξης στο στρατό και ακολούθησε μια θητεία κάπου μεταξύ στρατιωτικού νοσοκομείου, ψυχιατρείου και σκοπιάς.
Τελικά συνελήφθη έχοντας στην κατοχή του πσοσότητα χασίς και χαπιών και οδηγήθηκε στις Φυλακές Ανηλίκων Αυλώνα.
Εκεί ο 24χρονος σήμερα Βασίλης αποφάσισε να απεξαρτηθεί με μοναδικούς συμπαραστάτες στον δύσβατο αυτό δρόμο κάποιους συγγενείς του και τους συγκρατούμενούς του.
Παράλληλα αποφασίζει να συνεχίσει το σχολείο και παρακαλουθεί το αντίστοιχο πρόγραμμα των φυλακών χωρίς να χάσει ούτε διδακτική ώρα.
Αποφασίζει να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις και πετυχαίνει στο τμήμα Λογιστικής της Σ.Δ.Ο του Τ.Ε.Ι Καβάλας.
Μαλιστα η διοίκηση του Τ.Ε.Ι., προς τιμήν της, ενδιαφέρεται για αυτόν, στέλνοντάς του τα απαραίτητα δικαιολογητικά για την εγγραφή του και τα πρώτα βιβλία.
Ξαφνικά όμως το όνειρο θαμπώνει, αφού το δικαστήριο σε πρώτο βαθμό καταδικάζει τον Βασίλη σε 15ετή κάθεριξη, χωρίς να του αναγνωρίσει κανένα ελαφρυντικό, ούτε του πρότερου έντιμου βίου, ούτε του ότι ήταν ο ίδιος χρήστης, ούτε καν της προσπάθειας που έκανε ό ίδιος μέσα στη φυλακή να απεξαρτητοποιηθεί και να συνεχίσει τις σπουδές του.

"Θέλω να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω, όμως τα έχουν καρφώσει στο έδαφος"

δηλώνει μέσα από το κελί του στις φυλακές Διαβατών ο 24χρονος Βασίλης, που ακόμα θυμάται τη χαρά των συκγρατουμένων του όταν έμαθαν πως πέτυχε στις πανελλαδικές και του φώναζαν "γεια σου φοιτητή", ίσως και γιατί έβλεπαν στο πρόσωπό του ένα πρότυπο και για τους ίδιους...
Πριν από 11-12 χρόνια έδινα ο ίδιος πανελλαδικές, υποψήφιος της τρίτης δέσμης.
Στο βιβλίο της ιστορίας δέσμης, στην ενότητα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού υπήρχε ένα κεφάλαιο που αναφερόταν στον Ιταλό διαφωτιστή Cesare Beccaria, ο οποίος στο έργο του "Dei Delitti e delle Pene (Περί Εγκλημάτων και Ποινής) υποστήριζε πως

"σκοπός της ποινής πρέπει να είναι ο σωφρονισμός και όχι η εκδίκηση..."

Αλήθεια οι σημερινοί δικαστές, παλαιοί τριτοδεσμίτες το θυμούνται;;;
Γιατί κατά την ταπεινή μου άποψη ο Βασίλης σωφρονίστηκε και το έχει ήδη αποδείξει....
Τουλάχιστον ας διορθωθεί το λάθος στο Εφετείο, για να μην αδικηθεί μια μεγάλη προσπάθεια ενός συνανθρώπου μας.

(πηγή είδησης: ρεπορτάζ Κ.Κουκουμάκα, εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ)

Μετά από καιρό...

Είπα να γράψω πάλι κάτι, κι ας λείπει η απαιτούμενη έμπνευση.
Γιατί αν περιμένω πότε θα της καπνίσει της κυρίας έμπνευσης να περάσει από τα μέρη μας, ζήτω που καήκαμε!
Τί γράφει λοιπόν κάποιος που δεν έχει ιδέες??
Βλακείες, όπως εγώ αυτή τη στιγμή.

Το μόνο νέο που μπορώ να μοιραστώ μαζί σας - κι αυτό λόγω πληροφόρησης μόνο - είναι ότι σε λίγο καιρό θα έχουμε την τιμή να καλωσορίσουμε στη μπλογκογειτονιά μας ένα νέο μέλος, το οποίο - αν κρατήσει την υπόσχεσή του - θα μας περιγράψει πως βίωσε την περασμένη χρονιά, τι απίστευτες επιπτώσεις είχε πάνω του όλο αυτό το ελληνικό *****σύστημα που λέγεται Παιδεία.
Γιατί το πέρασε με τρόπο διαφορετικό από τους περισσότερους ή τουλάχιστον έτσι θέλω να ελπίζω - για τους περισσότερους।
Πιθανόν πολλοί από εσάς να τα έχετε ζήσει όλα αυτά, να τα έχετε προσπεράσει και να πείτε "Ωχ... Άλλο ένα πληγωμένο μαθητούδι!".
Πολύ πιθανόν. Όμως μπορεί το συγκεκριμένο μαθητούδι μέσα από τις εμπειρίες του να μπορέσει να δώσει συμβουλές στα μαθητούδια που ακόμα δεν πέρασαν σ' αυτήν την περιβόητη "τελική ευθεία" των ****εξετάσεων - συγχωρήστε μου τα αστεράκια.
Ελπίζω λοιπόν η υπόσχεση που δώθηκε για τη δημοσίευση εκείνων των εμπειριών να κρατηθεί και μαζί μ' αυτό να ξεπεραστεί πλέον πλήρως εντελώς και ριζικά όλο αυτό το βάσανο.
Γιατί περί βασάνου πρόκειται.

I love Lenny

Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός Lenny είσαι φοβερός

Παιχνιδάκι Νο... ούτε που ξέρω

Είδα να κυκλοφορεί πάλι ένα μπλογκοπαίχνιδο και -αν και απρόσκλητη- θα συμμετάσχω!
Πρέπει, λέει, να δώσω 10 άχρηστες πληροφορίες για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι χρήσιμες ή άχρηστες, αλλά τέλοσπάντων..

1. Μ' αρέσουν οι σταφίδες με επικάλυψη σοκολάτας

2. Αν μ' αφήσεις, μπορώ να κοιμηθώ ως το μεσημέρι

3. Στο μπάνιο τραγουδάω

4. Μου αρέσουν τα μαστορέματα

5. Απο επιτραπέζια κυρίως ο γκρινιάρης, η μονόπολη και το τάβλι. Παλιά το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν τα Λέγκος.

6. Πριν λίγες μέρες "ανακάλυψα" το κραγιόν

7. Έχω δυο γάτες, τη Λούσυ και τον Ραμσή

8. Στα φαγητά τρελαίνομαι για σάλτσες

9. Δε πίνω, δε καπνίζω, δε μεθάω!

10. Ξέρω απ' έξω όλα τα τραγούδια της Φλορισιέντας - ξεφτίλα ε??

Ας καλέσω με τη σειρά μου τον Κούκω (όταν βρει χρόνο :) ), την Paz και τον Πρέσβη να μας πουν 10 "άχρηστα" πράγματα για τον εαυτό τους. Α! Και ο κύριος Mourojohnny μπορεί να συμμετέχει αν θέλει!

Ένας αλλιώτικος Δάσκαλος

Γεια σου Δάσκαλε...
Τελευταία μας "συνάντηση" σήμερα.
Όλα έγιναν όπως πάντα, όπως από τότε που ήρθα για πρώτη φορά στο ντόζο μας και με τα φοβισμένα μου δέκα χρόνια σε κοίταξα κατάματα όταν με ρώτησες πώς με λένε και σου είπα "Σοφία".
Ελπίζω όχι μόνο να σε λένε Σοφία, αλλά να έχεις και σοφία, μου είπες και με το χέρι έδειξες πρώτα το κεφάλι κι έπειτα την καρδιά..

Και βάλθηκα να σου αποδείξω πως, ναι, ακόμα κι αν δεν την είχα ακόμα αυτή τη σοφία, θα την αποκτούσα μια μέρα.

Σήμερα κατά κάποιο τρόπο χώρισαν οι δρόμοι μας.
Ποτέ δεν το 'χα στ' αλήθεια καταλάβει πόσο πολύ δέθηκα μαζί σου.

Δάσκαλε, δεν μου έμαθες απλά μια Τέχνη.
Ήταν πολύ περισσότερο.
Μέσα από χιλιοκαμωμένες τεχνικές και συνεχώς επαναλαμβανόμενες κινήσεις, είδα μπροστά μου να ξεδιπλώνεται το θαύμα της ανθρώπινης δύναμης.
Άρχισα λοιπόν να βλέπω μέσα μου μια δύναμη, που ούτε φανταζόμουν πως υπήρχε.
Θυμάμαι, όταν βγήκε η πρώτη κραυγή από το λαιμό μου, για μια στιγμή τρόμαξα με τον εαυτό μου.
Στ' αλήθεια ήμουν εγώ αυτή;
Εγώ που ντρεπόμουν να μιλήσω;
Εγώ, που φοβόμουν και τη σκιά μου;

Δάσκαλε, σου χρωστάω πολλά.
Δεν είχα σκεφτεί ως τώρα πως θα ήταν η μέρα που θα έφευγα από εδώ, και κατά συνέπεια από εσένα.

Τώρα το συνειδητοποιώ, ήσουν... είσαι σαν δεύτερος πατέρας για μένα.
Χάρη σε σένα έμαθα να έχω περισσότερη υπομονή, να επιμένω παρά τις δυσκολίες, να πολεμώ, να μοιράζομαι, να πιστεύω στον εαυτό μου, στις δυνατότητές μου, να αισθάνομαι καλά ακόμα και κατάκοπη και καταϊδρωμένη.

Ένα πράγμα μου έχει μείνει πιο βαθιά από όλα τ' άλλα:
Πάντα μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο από αυτό που περίμεναν οι άλλοι από σένα, πάντα, εκεί που λές "δεν πάει άλλο", πάντα πάει λίγο ακόμα, με λίγη ακόμη προσπάθεια και θέληση.

Ναι Δάσκαλε, γι' αυτό όταν μου ευχήθηκες "Καλή τύχη στη ζωή σου, είμαι σύγουρος ότι θα βρεις το δρόμο σου", όταν μου το είπες, γι 'αυτό έβαλα τα κλάματα.
Από τον ορίζοντα που άνοιξες αυθόρμητα μπροστά μου, από την αισιοδοξία και την πίστη σου σε μένα, στη Σοφία.

Κι επειδή στο τέλος μου είπες " Και πού ξέρεις, ίσως να τα ξαναπούμε κάποτε", γι' αυτό θα σου πω ένα μεγάλο "Ευχαριστώ", για όλη μου η ζωή θα είσαι ο Δάσκαλός μου, ο Σενσέι μου, όσους άλλους και να συναντήσω στη ζωή μου.
Πάντα θα σ' ευγνωμονώ.

Προόθισι μινίματοσ

Πέρνο το θάροσ να διμοσιέφσο εδό μία ανάρτισι του Διμίτρι, που ομολογό ότι μου έκανε τεράστια εντίποσι.
Μιν αναροτιέστε προσ τί όλα αφτά τα ορθογραφικά μου - απλά διαβάστε!



"Την απλοποίηση της ελληνικής γραφής ζητά ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης, με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου.
Την πρόταση του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές.
Ο κ. Ματσάκης προτείνει στον Κύπριο υπουργό τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, οι οποίοι θα μπορούσαν, εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος και να δώσουν μια επιστημονικά έγκυρη πρόταση για τον εκμοντερνισμό/απλοποίηση της Ελληνικής γραφής.
Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως τροφή για σκέψη τα εξής:

1. Να καταργηθούν τα γράμματα η και υ και να αντικατασταθούν από το γράμμα ι.

2. Να καταργηθεί το γράμμα ω και να αντικατασταθεί από το γράμμα ο.

3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής:
αι σε ε
ει σε ι
οι σε ι
υι σε ι
αυ σε αβ
ευ σε εφ

4. Να καταργηθεί η χρήση του γγ και να αντικατασταθεί από το γκ.

5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα ς και να αντικατασταθεί από το γράμμα σ.

Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ο ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα (α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ,λ, μ, ν , ξ , ο , π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το ου).
Ο κ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη, ιδιαίτερα όσον αφορά την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και σε σχέση με μεγάλο αριθμό ατόμων που έχουν διάφορες μορφές δυσλεξίας."

Παρακαλώ να το προωθήσετε, ώστε να δείξουμε πως αυτή η προχωρημένη για αυτούς ιδέα είναι ανθελληνική και θα μας καταστρέψει!
Υ.Γ. ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΧΕΝΡΙ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ:
"Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ."

Όχι δε με πιάνει κάποιος ξαφνικός υπερπατριωτισμός. Ούτε μου βγαίνει η διάθεση να εκστομίσω τίποτα εθνικιστικές πατριδοκάπηλες κορώνες...
Κάποιες απορίες μόνο μου προκαλεί το εν λόγω κείμενο...και θέλω να τις παραθέσω:
1.Μπορείτε να διανοηθείτε την συγκεκριμένη ανάρτηση με το νέο τρόπο γραφής που προτείνει ο Κύπριος ευρωβουλευτής και τι εντύπωση θα σας προκαλούσε;;
2.Σε μια εποχή που ένας ειδήμων των υπολογιστών, ο Bill Gates, προβλέπει ότι το μέλλον της κωδικοποιήσης στον προγραμματισμό των Η/Υ θα βασίζεται στην ελληνική γλώσσα ακριβώς εξαιτίας της πολυμορφίας της γραφής της,τι αξία μπορούν να έχουν προτάσεις σαν αυτή του Κύπριου ευρωβουλευτή;;
3.Αφού κάνει μια τέτοια πρόταση γιατί δεν την εξελίσσει περισσότερο...π.χ αντικαθιστώντας το ελληνικό με το λατινικό αλφάβητο,τα γνωστά σε όλους μας greeklish;; Εν κατακλείδι....δεν θέλω να σχολιάσω περισσότερο...άλλωστε όπως είχε πει κάποιος, κάπου κάποτε:
Ποτέ μην λογομαχείς με έναν ηλίθιο...θα σε ρίξει στο επίπεδό του και θα σε κερδίσει λόγω εμπειρίας!!!


Κι ένα δικό μου σχόλιο:
Η Τρέλα Δεν Πάει Στα Βουνά, Πάει Στις Πεδιάδες!!

Αποτελέσματα

Πήγα σήμερα να τα πάρω.
Και ιδού:

Έκθεση 18 (τρεις βαθμολογητές, ποιός τη χάρη μου!)
Μαθηματικά Γενικής 19.5
Προγραμματισμός 19.8
Φυσική 19.5
Διοίκηση 18.2

και...

...

ΚΑΙ...

...

...

!!!

Μαθηματικούλια Κατεύθυνσης 10.5

Καλό εεεε????
:)

Ένα τεράστιο... "ΟΥΦ"!!

Ουφ!
Τέλειωσε το σχολείο.
Ουφ!
Σήμερα δεν έβαλα ξυπνητήρι, για πρώτη φορά στα λυκειακά χρονικά!
Το αποτέλεσμα: η ώρα 13:07.
Η κατάριψη όλων των ρεκόρ μου, είμαι περήφανη για τον εαυτό μου, χεχε...

Και τώωωωωωρα????
Τι να κάνω??
Μαμά, καμιά ιδέα??

Τί?? Δεν πειράζει που παρακοιμήθηκα? Μαμά, είσαι καλά?
Α ναι, το ξέχασα, δεν έχω τίποτα να κάνω!
Ούτε διάβασμα ούτε τίποτα.

Και τώρα?
Πωπω μια ζέστη... Σκάει ο τζίτζικας.
Κάτσε να σηκωθώ...

Ωχ! Τί ζαλάδα είνσι αυτή!
Λες και ήπια κάβα χτες το βράδυ!

Μαμά, τι κάνεις?
Μαγειρεύεις?
Να σε βοηθήσωωω???

...

Να μαμά, κοίτα, έπλυνα τα μαρούλια!
Τώρα? Να στεγνώσω τις ντομάτες? Αμέσως!

Μαμά, γιατί χαμογελάς?
Πού κάνω δουλειές?

Ε να μη κουράζεσαι όλη την ώρα...
Να πάω μπάνιο?

Πού να τρέχω τώρα...
Ναι, το ξέρω ότι είναι πέντε βήματα η θάλασσα, αλλά με ρωτάς αν μπορώ να κάνω 5 βήματα?

Τί, υπερβάλλω?

Αχ μαμά, δε ξέρω...
Μάλλον δίκιο έχεις...
Αλλά νιώθω μια κούραση...

Θα μου περάσει ε?
Σωστά, σε λίγο θα 'μαι περδίκι!

Τα παιδιά τι κάνουν?
Πού να ξέρω? Δε μιλήσαμε από χτες.
Θα πήγαιναν πρώτα για μπάνιο και μετά κάπου αλλού, δε θυμάμαι, αλλά οι ώρες δε με βόλευαν... Όχι, δε μαλώσαμε, ξέρεις από πότε έχουμε να μαλώσουμε?

Απλά δεν έχω και πολλή όρεξη τώρα...

Έχει και μια ζέστη... Καμίνι γίναμε...

Ξεκαθάρισμα Λογαριασμών

Λοιπόν, τώρα, χωρίς υπεκφυγές.
Είμαστε οι δυο μας, εσύ κι εγώ, και το ξέρεις.
Θα σ' το πω για πρώτη φορά και τελευταία:

ΣΕ ΞΕΧΝΑΩ.
Ναι, ναι, καλά άκουσες, σε ξεχνάω.
Δεν το περίμενες ε?
Κι εγώ, αν κάποιος πριν δυο μήνες μου έλεγε ότι θα σταματούσα να σε σκέφτομαι, θα έβαζα τα γέλια.
Τώρα κουνώ το κεφάλι με απάθεια...

Ναι σου λέω, ακόμα δε με πιστεύεις, έχω αρχίσει να σε ξεχνάω!
Η εικόνα σου δεν είναι πια ξεκάθαρη.
Δε θα μπορούσα πλέον να σε ζωγραφίσω όπως έκανα παλιά.
Ακόμα κι η φωνή σου, αυτή η φωνή που αγάπησα, ακόμα κι αυτή έχει αρχίσει να κάνει "χρατς", σαν παλιός δίσκος βινυλίου.

Τί; Μη μου πεις ότι ξαφνιάσεσαι; Ότι δεν το περίμενες αυτό από μένα!
Στο κάτω κάτω, γιατί να με ξεχάσεις εσύ και να σε θυμάμαι εγώ;
Νομίζεις ότι μ' αρέσει, ότι τη βρίσκω να υποφέρω;
Καλέ μου, κάνεις λάθος...

Ή μήπως είχες την εντύπωση ότι θα τρέχω από πίσω σου σαν σκυλί, λαχανιάζοντας και κουνώντας την ουρά;
Σου έχω νέα, το αγαπημένο μου ζώο είναι η γάτα.
Ευέλικτη και ανεξάρτητη.
Χαδιάρα μ' όσους την αγαπούν, σκληρή για τους εχθρούς της.

Αν είσαι εχθρός μου;
Όχι ακριβώς.
Δε νιώθω ότι σε μισώ, όχι, αυτό πρέπει να το καταλάβεις.
Δεν είναι μίσος αυτό που νιώθω, όχι, δεν είναι...

Είναι μια αδιαφορία, ναι, αδιαφορία, και ίσως, μια απορία, αν τελικά άξιζε που έγινα ράκκος...

Αυτά που λες, λοιπόν φίλε μου, αυτά που λες...
Μια μέρα θα σε θυμάμαι και θα είσαι μία ανάμνηση, όχι απαραίτητα γλυκιά, ίσως γλυκόπικρη, αλλά τουλάχιστον, ανώδυνη...

Ναι βέβαια! Για το τέλος, το κλισέ μου θα το πω:
Καλή σου τύχη, φίλε μου, και καλη ζωή.

.

Πανελλαδικές Νο6

Hoy me voy, hoy me voy, τραγουδάει στη διαπασών ο αγαπημένος μου Juanes.
Σήμερα φεύγω, σήμερα φεύγω!
Φεύγω από το άγχος και το καταπιεστικό διάβασμα, από το απαίσιο πρωινό ξυπνητήρι και τις ανόρεχτες καλημέρες.
Κάθομαι στον υπολογιστή, γράφω κι ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο συνοδεύει κάθε μου κίνηση.
Από την αίθουσα που γράφαμε βγήκα με μικρά εναέρια πηδηματάκια σε μία νικητήρια έκσταση.
Τις δικές μου Πανελλήνιες τις έχω τελειώσει. Δεν ήταν μόνο το διάβασμα.
Ήταν οι βόλτες που δεν πήγα,
ο ύπνος που δεν ευχαριστήθηκα,
οι φίλοι που για καιρό έχασα,
πολλά χόμπυ που άφησα στην άκρη,
οι ενοχές για μία ώρα χαλάρωσης,
μία δύσκολη απόφαση που υπό άλλες συνθήκες δε θα έπαιρνα.

Ναι σας λέω, τις νίκησα τις Πανελλήνιες, και δε μιλάω για βαθμούς και μόρια.
Τέλος. Πάει και ο Προγραμματισμός, αγαπημένο μάθημα, χωρίς στοιχείο ειρωνίας αυτή τη φορά!
Είστε ελεύθεροι να με συγχαρείτε, χιχι! ;))
Γεια σου Ζωή!
Α ρε, ποιός με πιάνει! Έχω βγάλει φτερά! Πετάωωωωωωω...

Πανελλαδικές Νο5

Έφυγε και η Φυσική...
Είμαι ένα βήμα πριν την απόλυτη ευτυχία!
Κι εδώ τα πήγα καλά, κάπου στα 95, άντε 90 για να μη λέμε μεγάλα λόγια και την πατήσουμε μετά! Βρε μήπως έγινα φυτουκλάκι τώρα που τελειώνω το σχολείο??
Η αλήθεια είναι ότι, παρόλο που δεν είναι ακόμα ξεκάθαρος ο στόχος μου για κάποια συγκεκριμένη σχολή, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να βάλω τα δυνατά μου. Ούτε κι εγώ δε ξέρω τι έγινε και μ' έπιασε το φιλότιμο τελευταία στιγμή!
Πάω να διαβάσω Προγραμματισμό θεωρία,

Χαιρετώ! :))

Πανελλαδικές Νο4

Πάει και η Διοίκηση...
Καλά τα πήγα, κάπου στο 19 το υπολόγισα!
Άλλα 2 μαθήματα και πάνε οι εξετάσεις (στον αγύριστο).
Αύριο φυσική, με την οποία ευτυχώς έχουμε αρκετά καλές σχέσεις :)

Αυτά...
Χαιρετώ με ένα ακόμα πιο πλατύ χαμόγελο!

Πανελλαδικές Νο3

Αχαχ, τα "βάρεσαν" τα Μαθηματικά φέτος...
Το αν βγήκαμε στεγνοί είναι σχετικό.
Κάπου στο 11 με 12 το υπολογίζω, αν και μου είπαν ότι για τα φετινά δεδομένα είναι αξιοπρεπής βαθμός.
Τί να πω?
Πάλι καλά που έπεσαν τα δύσκολα στα Μαθηματικά, που δεν είναι και το πιο "δυνατό χαρτί" μου!!

Πάντως, όντως το 1/2 των εξετάσεων πέρασε (χαρά, ευτυχία, αγαλλίαση)!
Τώρα προετοιμάζομαι για το αγαπημένο μου μάθημα, τις "Αρχές Οργάνωσης Και Διοίκησης Επιχειρήσεων". Μες στη καρδιά μου τις έχω τις Αρχές Οργάνωσης...
Τέλος πάντων, μια φίλη μου λέει "τον φάγαμε τον γάιδαρο, η ουρά μάς έμεινε"!
Χαιρετώ με ένα χαμόγελο!

Πανελλαδικές Νο2

Ήδη πέρασε το 1/3 των εξετάσεων.
Γιούπιιιιιι!!
Σήμερα είχαν σειρά τα Μαθηματικούλια Γενικής Παιδείας.
Καλά τα πήγα κι εκεί!
Εντόπισα και μια "μισοπαγιδούλα" του 3ου θέματος, και όλα πήγαν καλά!
Αχ χαίρομαι, πολύ χαίρομαι!!

Το Σάββατο τώρα θα κάνουμε μια βουτιά στα πιο δύσκολα, ελπίζω να βγούμε κι από κει "στεγνοί".
Την καλησπέρα μου!

Πανελλαδικές Νο1

Παράδοση λοιπόν...
Αρκετά ειπώθηκαν σχετικά με τη δυσκολία του θέματος, αλλά εμένα προσωπικά το κείμενο του Σεφέρη μου άρεσε. Το βρήκα αρκετά εύκολο!
Η έκθεση η ίδια μου βγήκε κάπως ...μεγαλούτσικη, ελπίζω να μην μου κόψουν πολύ.
Βασικά, έκανα καλό ποδαρικό στις εξετάσεις κα χαίρομαι πολύ!!

Έτσι είναι λοιπόν, κύριοι, οι περιβόητες εξετάσεις σας?
Έχω ένα προαίσθημα ότι θα τα πάω μια χαρά...

Ένα όνειρο

Σε είδα στο όνειρό μου...
Ήταν από τα όνειρα εκείνα τα έντονα, από αυτά που σε καμία περίπτωση δεν φαντάζεσαι ότι κοιμάσαι. Ήμουν κοντά σου, ήμαστε μαζί και γελούσαμε.
Ένιωσα ξανά τόσο έντονη την παρουσία σου. Ήσουν κοντά μου, τόσο απλά.
Κι ένιωθα πάλι να πετάω στα ουράνια, όπως τότε που μου έλεγες για τη ζωή σου και εγώ, χωρίς να το υποψιάζεσαι, σιγά σιγά σ' ερωτευόμουνα.
Και δυστυχώς, ξύπνησα κάποια στιγμή από το νοητικό μου κατασκεύασμα και μαζί, από την οδυνηρή σου πλάνη.
Πώς είναι δυνατόν τα όνειρα να κρατάνε μόνο 3 δευτερόλεπτα, αφού εγώ κοντά σου ένιωθα πως ξανασταμάτησε ο χρόνος;

Κι άλλο παιχνίδι...

Ας απαντήσω κι εγώ λοιπόν σ' αυτές τις ερωτήσεις, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν στο ψηφιακό μας χωριό...

Γιατί κλαις;
Ή από νεύρα, ή όταν δω κάτι πολύ όμορφο.

Γιατί δεν κλαις;
Για να μην φανώ αδύναμη.

Πού είναι ο βάλτος;
Εκεί που κοάζουν τα βατράχια και βουίζουν τα μυγάκια.

Ποιός και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
Αυτός που έχει τα κλειδιά έξω από μία φυλακή.

Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Στα μαθηματικά!

Περιφρονείς κάτι;
Την αναισθησία.

Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Κάποια στιγμή σίγουρα (αργότερα)

Γιατί πουλιούνται τα "έργα τέχνης";
Για να αδειάζουν τσέπες και να γεμίζουν άλλες.

Μήπως θα έπρεπε να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά στην παραπάνω ερώτηση;
Ναι.

Do you remember Revolution?
Νο.

Θα ανέβαινες σ' ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Όχι βέβαια.

Θα σκότωνες τον παππού σου αν το τζάμι δεν έσπαγε από τον πάγο;
Αν το τζάμι τι??? Πάντως τον παππού μου τον αγαπάω!

Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Τι καρτέρι?

Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, εάν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο;
Τι μ... ερωτήσεις. Ποιός ψυχάκιας τις έβγαλε??

Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ΄την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν θα σας συλλάβουν;
Έχει κάτι το ιδιαίτερο η οδός Αχαρνών?

Θα σκότωνες τον Μπους,αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλερ;
Όχι.

Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια, αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;
Δεν έχω σαπισμένα δόντια, ούτε βλέπω μέσα τους τα αστέρια.

Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Όχι.

Λοιπόν... Όποιος ενδιαφέρεται, έχει το ελεύθερο να συμμετάσχει!

Επιτέλους

Όποιος κοιτάξει τη γραμμή προφίλ μου, θα παρατηρήσει ότι εκεί που άλλοτε υπήρχε ένα μικρό καχεκτικό "17", τώρα δεσπόζει επιβλητικά ένα τεράστιο, στρογγυλό και αγέρωχο "18"!

Αυτό οφείλεται στο γεγονός της σημερινής μου ενηλικίωσης, για την οποία είμαι πολύ περήφανη/ικανοποιημένη/κατουρημένη από τη χαρά μου!

Ουάου! Ήδη ζω 18 ( δ ε κ α ο χ τ ώ ) χρόνια σ' αυτόν τον παράξενο πλανήτη... Μια χαρά θα 'ναι και τα επόμενα! Την καλησπέρα μου!

Αφιέρωση σε μιας κιθάρας τη χορδή

Σας έχει συμβεί ποτέ να νιώσετε ξαφνικά τη παρουσία της ζωής, ή μάλλον την συνύπαρξη ζωής και θανάτου, τόσο έντονα που νομίσατε ότι ξυπνάτε από βαθύ ύπνο; Μου συνέβη λίγες μέρες πριν.
Είχαμε σχολάσει νωρίτερα και περάσαμε μα τη παρέα μου απ' το νοσοκομείο γιατί η μητέρα μιας κοπέλας είναι εκεί νοσηλεύτρια. Μόλις σταματήσαμε με τα μηχανάκια στο πάρκινγκ στο πίσω μέρος του κτιρίου και καθώς ήμαστε χαρά χαρούμενοι για τις 2-3 ελεύθερες ώρες που κερδίσαμε, ακούσαμε μια φωνή.
Ένας άντρας είχε ακουμπήσει σε ένα τοίχο, είχε σκεπάσει το πρόσωπο με τα χέρια και έκλαιγε με λυγμούς. Κάθε τόσο φώναζε "Χριστέ μου" και χτυπούσε με τη πλάτη τον τοίχο. Η παρέα μου κι εγώ κοιταχτήκαμε. Τότε βγήκε κουτσαίνοντας ένας ηλικιωμένος κύριος από την πόρτα του νοσοκομείου, που κοιτούσε με σχεδόν άγριο βλέμμα τη νοσοκόμα που τον στήριζε και φώναζε μόνο "πού είναι τώρα, πού είναι το παλικάρι μου". Κι εκείνη δε μιλούσε και συνέχιζε να τον οδηγεί προς τα έξω. Κάποιος πλησίασε τον άλλο άντρα κι αυτός άρχισε να κλαίει ακόμα πιο δυνατά και φώναζε πως ποτέ δε θα ξανάβλεπε το παιδί του. Φώναζε το όνομά του.
Είχαμε μείνει σε μια μεριά μουδιασμένοι και δε ξέραμε τι να κάνουμε ή τι να πούμε. Ύστερα από λίγο φύγαμε.
Αργότερα σκεφτόμουν πολύ το περιστατικό. Πριν λίγο κάποιος είχε φύγει από τη ζωή, κάποιοι άνθρωποι τον έκλαιγαν, όμως παντου η ζωή συνεχιζόταν. Προχωρούσε ακάθεκτη και δε σταματούσε ούτε για να θρηνήσει.
Κατάλαβα πως η ζωή κι ο θάνατος πάνε χέρι χέρι, αν και πολλές φορές ούτε που το καταλαβαίνουμε, έτσι όπως είμαστε απορροφημένοι από την πολυάσχολη καθημερινότητά μας.
Απλά παίρνουμε ως δεδομένο ότι θα ζούμε και σε πέντε λεπτά και σε μία ώρα, και σε μία βδομάδα και σε ένα μήνα. Και τότε ακούγεται μέσα στην ευφορία μας ένα παράταιρο "χρατς", και μία χορδή από τη κιθάρα της ζωής έχει κοπεί. Έτσι απλά, χωρίς εξήγηση και φανερή αιτία.
Δε τα λέω όλα αυτά για να βυθιστούμε όλοι μαζί στην απαισιοδοξία ή να ζούμε με το φόβο ότι από στιγμή σε στιγμή μπορούμε να πεθάνουμε, κάθε άλλο. Κατάλαβα πως η ζωή είναι στ' αλήθεια ένα δώρο, το όποιο πρέπει να αξιοποιήσουμε σωστά για να ευτυχήσουμε. Να ευχαριστούμε που είμαστε υγιείς και δυνατοί, να έχουμε αισιοδοξία και πραγματικά να εφαρμόζουμε την φράση κλισέ: Ζήσε τη ζωή, αγάπα και άσε τους άλλους να σ' αγαπήσουν. Αυτό το τελευταίο το συμπλήρωσα εγώ, με τη μικρή μου πείρα...

Παιχνιδάκι

Δεχόμενη την πρόκληση του dimitri αναφέρω εδώ 3 τίτλους τραγουδιών οπου όποτε τους ακούω, συγκινούμαι:

1. The circle of Life (από την ταινία ο βασιλιάς των Λιονταριών)
2. The Passenger (Iggy Pop)
3. Sometimes you can't make it on your own - U2

Η επιλογή ήταν πολύ δύσκολη και κατά σύμπτωση και τα τρία είναι ξένα! Όχι ότι δεν υπάρχουν ελληνικά που μου αρέσουν, αλλά να..

Καλώ λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου τον Κούκω, τον Πρέσβη και όποιον άλλο θέλει να συμμετέχει, να μας αποκαλύψουν τα δικά τους αγαπημένα τραγούδια.

Ο πιο όμορφος σκοπός

Έκανα τον πόνο ποίημα
Ένα χαζό ποιηματάκι
Εύκολο στις κρίσεις του
Ανέμελο στα λόγια.
Όμορφα ταιριάζανε οι λέξεις του
Σαν τα πιο γλυκά τραγούδια.
Όμως θροϊζανε κενά τα πέταλά τους
Κι εγώ - από τη θλίψη μου τυφλή -
Την κενότητα αυτή δεν έβλεπα
Και σε μια καινούρια μέρα
Σε χρόνο ανύποπτο κι αυτό,
Την ουσία των πετάλων τους μου έδειξες
Όπως ο ήλιος στη νύχτα δείχνει την τροχιά του.
Και τότε, ήλιε μου,
Η κενή ποιήτρια αναφώνησε έκπληκτη
Απαλλαγμένη απ' τα δεσμά της
Κι η φωνή της μακριά ταξίδεψε
Πέρα από γκρεμούς και δάση,
Ποτάμια, θάλασσες, βουνά..
Μέσα της ξύπνησε η ηχώ της αναγνώρισης
Κι έδωσε στα λεκτικά λουλούδια της
Τον πιο όμορφο σκοπό.

Μετά από απαίτηση του αγαπητού μου κυρίου "PMAN", παραθέτω σ' αυτό το σημείο τα θετικότατα μου σχόλια για το υπέροχο μάθημα που κάνει. Κύριε, γιου αρ δε μπεστ τίτσερ! Οι ώρες διδασκαλίας σας μάς γεμίζουν χαρά, εσωτερική γαλήνη. Νιώθουμε βαθύτατο σεβασμό προς εσάς και δέος προς τον Προγραμματισμό! Καλό Πάσχα!!

Και ξαφνικά όλα τελείωσαν.
Έφυγες. Ούτε καν ανακοίνωσες την αποχώρησή σου, άφησες άλλον να το κάνει.
Ούτε μία κουβέντα, ούτε μία ειδοποίηση.
Δειλία; Αδιαφορία;
Μάλλον το δεύτερο, δεν είσαι τέτοιος άνθρωπος.
Μου δίδαξες πολλά, έμαθα να ανοίγομαι, να μιλάω, να λέω όσα νιώθω.
Κοντά σου ένιωθα ελεύθερη, πετούσα..
Είχα πει "μου λείπεις", τώρα πρέπει να συνηθίσω την απουσία σου. Πονάει περισσότερο απ' όσο είχα φανταστεί.
Μα όχι, η αλήθεια είναι πως δεν το είχα φανταστεί. Όχι έτσι. Έτσι ψυχρά ωμά και απρόσωπα.
Είσαι ό,τι πιο γλυκό έχω ζήσει στη μικρή ζωή μου.
Όμως όσο με γοήτεψες, τόσο με απογοήτεψες.

Η απόλυτη βαρεμάρα

Ζω την απόλυτη βαρεμάρα. Μία πλήξη, μία ανία πρωτόγνωρη. Σήμερα, ενώ στη πόλη γίνεται χαμός με τα αποκριάτικα πανηγύρια, εγώ σκυλοβαριέμαι σπίτι μου. Δε περιγράφεται πραγματικά. Βαριέμαι να βγω, βαριέμαι να διαβάσω, βαριέμαι να δω τηλεόραση, βαριέμαι να πάω σινεμά, βαριέμαι ακόμα και να κοιμηθώ. Αυτή τη στιγμή ακούω το σιντί "καλό ταξίδι" από τα "μακρινά ξαδέρφια" και δε μπορώ να πω ότι μ' ανεβάζει κι αυτό ιδιαίτερα. Να το κλείσω; Βαριέμαι. Δε ξέρω από πού βρίσκω τη δύναμη να σχηματίζω στο πληκτρολόγιο τις λέξεις. Έχω διαβάσει ότι είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται την άνοιξη, όμως δεν μου έχει ξανατύχει έτσι. Α στο καλό, την έκλεισα τη μουσική. Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει στο δωμάτιο όμως ο διακόπτης για το φως είναι υπερβολικά μακριά... Πλάκα έχει. Μου φαίνεται ότι έχω αρχίσει να μουχλιάζω εδώ στη θέση μου. Σε λίγο θα φυτρώσουν μανιτάρια στη πλάτη μου. Έλεος!! Ας συμβεί επιτέλους κάτι!! Πώς όμως, αφού κάθομαι παθητικά μπροστά από μια οθόνη??? Θα 'πρεπε να ακολουθήσω το παράδειγμα του αδελφούλη μου, να βάλω μία μάσκα ζόμπι και να βγω να τρομάξω μικρά αθώα παιδάκια - ο αδερφός μου απείλησε ότι θα τρομάξει όλα τα κοριτσάκια της τάξης του ανεξαιρέτως.
Μόλις η μπήκε η μαμά μου και μου άναψε το φως, ευτυχώς. Μου έδωσε να δακτυλογραφήσω κάτι εκθέσεις μαθητών της, παράδειγμα προς αποφυγήν για τους υπόλοιπους. Τι θα δούνε τα ματάκια μου...

Παιχνίδι!

Ο Koukws με προσκάλεσε σε παιχνιδάκι!!!Πρέπει λέει να παραθέσω από τη σελίδα 123 του πρώτου βιβλίου που θα βρω μπροστά μου την 6η, την 7η και την 8η περίοδο...

Ιδού λοιπόν, από το Middlesex του Jeffrey Eugenidis:

"Κάθισαν ο ένας δίπλα στον άλλο σε θέσεις που δεν ήταν κρατημένες από πριν. Ο Λέφτυ κάθισε στο παράθυρο κοιτάζοντας ξαναμμένος έξω. Η Δεισδαιμόνα κοίταζε κάτω, το κουτί της για τους μεταξοσκώληκες, με μάγουλα πορφυρά από ντροπή και οργή για όσα υπέφερε τις τελευταίες τριαντα έξι ώρες."

Πού να "πετάξω τώρα το μπαλάκι"??? Σ' όποιον διαβάζει αυτήν την ανάρτηση και δεν έχει συμμετάσχει ακόμη!!

Μου λείπεις

Μου λείπεις. Έτσι απλά, αυθάδικα.
Χωρίς ούτε καν να το υποπτεύεσαι, μου λείπει η ζεστή φωνή σου, η όψη του προσώπου σου, τα χέρια και οι χειραψίες σου, τα ευγενικά σου μάτια.
Θέλω τόσο να σε ξαναδώ. Σε φαντάζομαι δίπλα μου, μου μιλάς και με κοιτάς στα μάτια με ειλικρίνεια.
Φοράς τα ακουστικά και μου αφιερώνεις τραγούδια.
Σε κοιτάζω και νιώθω ευτυχισμένη, τα λεπτά σταματούν να κυλούν όσο είμαστε μαζί.
Μου λείπεις τόσο... Πότε θα σε ξαναδώ;

Ένας άλλος ρατσισμός

Η Ρήση: "Μωρή, μπλογκ έκανες ή ζωολογικό κήπο;;"

Η Αντίρρηση (προς απάντηση μιας φίλης που δεν άντεξε να μην πει την καλοσύνη της): Γιατι;;;;; Δε σου αρέσουν τα ζωάκια μου;;; Δυό φοράδες που φαίνεται να ξεκαρδίζονται στα γέλια, μία μικρή αρκτική αλεπού και μια -άκρως επικίνδυνη- λεοπάρδαλη: λατρεύω τα ζώα. Ιδιαίτερη συμπάθεια έχω στις γάτες (τις σπιτίσιες) και στις φώκιες, αν και μέχρι στιγμής δεν φιλοξενείται κάποια εδώ. Γενικά θαυμάζω και σέβομαι το μεγαλύτερο μέρος του ζωικού βασιλείου, εξαιρουμένων των αραχνών, των κουνουπιών και των διαφόρων παρασίτων. Γενικά πιστεύω πως όλα τα ζωντανά χρειάζονται και παίζουν κάποιο ρόλο στην τεράστια τροφική αλυσίδα, όμως τα 3 προαναφερόμενα είδη καλά θα έκαναν θα συνεχίσουν να αποτελούν μέρος της τροφικής αλυσίδας μακριά μου. Για το καλό και των δυο μας!

Αν και κάπου διάβασα ότι υπάρχουν ασφαλώς και είδη αραχνών κλπ προς εξαφάνιση. Και είναι πιστεύω πιο δύσκολο να προστατευτούν από τα άλλα είδη, για τον πρακτικό λόγο ότι είναι μικρές και δύσκολα παρακολουθούνται οι κινήσεις τους, αλλά και επειδή οι φιλοζωικοί και λοιποί οργανισμοί δεν δέχονται μεγάλη υποστήριξη/ανταπόκριση για τέτοιου είδους ζώα. Οι μεγάλες δωρεές και υιοθετήσεις γίνονται για τα ζωάκια που φαίνονται γούτσι-γούτσι, αρκουδάκια, δελφίνια, πάντα, αλλά και τίγρεις, ελέφαντες κλπ. Πρόκειται για ζώα με εμφάνιση πιο "εμπορική", προκαλούν ευκολότερα την συμπάθεια και τον οίκτο από μία κατά τα φαινόμενα ανέκφραστη τροπική ταραντούλα, έναν βόα-στραγγαλιστή κλπ. Είναι φυσικά και πιο σικ να πεις "υιοθέτησα μία πολική αρκούδα" ή "κάθε χρόνο πληρώνω τόσα για το δελφίνι μου", παρά να πεις ότι "πεθύμησες την ανακόντα σου" ή "μου στείλανε φάκελο με την κατάσταση υγείας της ύαινάς μου"... Τελικά υπάρχει ρατσισμός και απέναντι στα ζώα. Και δεν εξαιρούμαι της κατηγορίας...

Σοφή κουβέντα

Τρεις ιδιότητες χρειάζεται
Αυτός που θέλει να καθοδηγεί τους ανθρώπους:
Ανθρωπιά,
Διαφάνεια,
Θάρρος

Fushan Yuan

Η πρώτη μου αναρτησούλα!

Να 'μαι λοιπόν κι εγώ στον κόσμο των blogς, κάνοντας τη διστακτική μου εμφάνιση σ' αυτήν την ιστοσελίδα.
Κι αμέσως, από τις πρώτες ήδη γραμμές κειμένου, έρχεται μ' ένα χαμόγελο στραβό η αμηχανία: τι να γράψει κανείς; Σκέψεις; Ειδήσεις (για Ζαχόπουλο και Σία ας πούμε...); Αυθαίρετα συνειρμικά κατασκευάσματα, που θέλουν να βγούν από το νου, να πάρουν μορφή κι σχήμα σ' ένα ψηφιακό χαρτάκι; Εντάξει, τ' ομολογώ, μ' αρέσει να παίζω με τις λέξεις. Είναι κάτι σαν... πάθος. Γενικά, μου κάνει κέφι να "ξεψαχνίζω" μία γλώσσα. Οποιαδήποτε γλώσσα. Ειδικά όμως αυτή εδώ, είναι μέχρι στιγμής η πιο πλούσια, ίσως η πιο μυστηριώδης που έχω γνωρίσει. Ίσως λόγω της μακραίωνης ιστορίας της. Όχι δηλαδή να το παινευτούμε, αλλά χωρίς να το συνειδητοποιούμε, έχουμε την τιμή να μιλάμε μία από τις ομορφότερες γλώσσες.
Φυσικά σε άλλους μπορεί να αρέσει περισσότερο κάποια άλλη γλώσσα, τα γαλλικά ας πούμε, τα οποία εγώ δεν πολυσυμπαθώ -τραυματικές εμπειρίες από το γυμνάσιο. Μία γλώσσα που μ' αρέσει όμως να ακούω (μπορώ με τις ώρες να κάθομαι να ακούω κι αν καταλάβω κιόλας καμιά φράση νιώθω πανευτυχής) είναι η ισπανική. Αυτά τα ρώ, τα δέλτα, τα θήτα που από τους Λατινοαμερικάνους γίνονται σίγμα, αυτός ο γήινος ήχος τους με τρελαίνει. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο που έχει ομοιότητες με τα ελληνικά. Το συντακτικό είναι ίδιο με αυτό των δικών μας αρχαίων. Όμως ακόμα και σε λεξιλογικό επίπεδο, όσο μου επιτρέπει η μικρή μου πείρα, μπορώ να πω πως υπάρχουν λέξεις που είναι πανομοιότυπες. Ή συνδέονται ετυμολογικά και ομορριζικά. Φτάνει να το ψάξει κανείς...
Σίγουρα όποιος διαβάσει αυτό το κείμενο, θα νομίσει πως (όντας μαθήτρια) είμαι θεωρητική κατεύθυνση. Είμαι τεχνολογική. Δεν ξέρω ακριβώς πώς και γιατί. Είναι νομίζω από τ' αντικρουόμενα χαρακτηριστικά μου. Νομίζω ότι ήταν κυρίως απόφαση της στιγμής. Γενικά δυσκολεύομαι να πάρω αποφάσεις, όμως σ' αυτό το θέμα ήταν αλλιώς. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι έλεγα "θεωρητική φυσικά, σιγά μην μπλέξω τώρα με φυσικές και μαθηματικά". Όταν ξεκίνησε η δευτέρα Λυκείου (ναι, ακόμα με κεφαλαία το γράφω), δήλωσα τεχνολογική. Τώρα προετοιμάζομαι για τις περιβόητες, περίφημες και τρομερές Πανελλήνιες (κι αυτό με κεφαλαία). Μέχρι στιγμής, όσο κι αν γκρινιάζω όμως γι' αυτό το θέμα, δεν μου φαίνονται και τόσο φοβερά τα πράγματα. Ίσως γιατί όταν κάθομαι να διαβάσω, χάρη στις συμβουλές του καθηγητή μου, προσπαθώ να κάθομαι με όρεξη (το συνιστώ και σε όποιον τυχόν διαβάζει τώρα). Αν ασχοληθείς με κάτι σε βάθος και είσαι σε θέση να το καταλάβεις, αρχίζει σιγά σιγά να αποκτά ενδιαφέρον, ύστερα από κάποιο σημείο μπορεί να σου αρέσει κιόλας. Για παράδειγμα, έχω ερωτευτεί τον Προγραμματισμό. Σε σημείο που να λέω στη παρέα μου για τον Προγραμματισμό και να με κοιτούν με μισό μάτι. Όχι, δεν με είπαν ακόμα φυτό. Και γιατί άλλωστε; Κακό είναι να σου αρέσει σήμερα ένα σχολικό μάθημα; Ασχέτως από το σκατοσύστημα της χώρας για την εκπαίδευση, όταν τα βλέπεις όλα μα όλα μαύρα, θα πνιγείς μες στη μαυρίλα! Δε λέω ασφαλώς να χάφτεις ό,τι σου λένε και να λες κι ευχαριστώ, όμως έχω αποφασίσει αυτούς τους τέσσερις μήνες που μένουν, να μην εκνευρίζομαι γι' αυτό το θέμα.
Στη β' λυκείου συμμετείχα στις καταλήψεις, πρώτη έτρεχα με τα πανώ, όμως φέτος ψήφισα κατά, όσο υποκριτικό και να ακούγεται. Θεωρώ ότι το καλύτερο για μένα είναι να μην αποσπώμαι αυτήν τη στιγμή από το στόχο μου. Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτές οι 2 βδομάδες καταλήψεων φέτος, ως ένα βαθμό με αποδιοργάνωσαν, κι ως ένα μεγαλύτερο βαθμό με αποσυντόνισαν. Φυσικά και συμφωνώ με τα αιτήματα που τέθηκαν, όμως δεν είχα τη δύναμη να συμμετάσχω. Ουσιαστικά την κατάληψη την έκανε η δευτέρα, ίσως και η πρώτη. Κάθε χρόνο έτσι γίνεται. Όχι πως θέλω να δικαιολογηθώ (!) όμως έτσι είναι. Βρίσκομαι δηλαδή, στη δυσάρεστη θέση να σας πω ότι έβγαλα την ουρά μου απ' έξω. Έτσι κι αλλιώς, ως φοιτήτρια με το καλό, τι θα κάνω όλη μέρα;;;-))

Σας ασπάζομαι,
Μούτρο