Αφιέρωση σε μιας κιθάρας τη χορδή

Σας έχει συμβεί ποτέ να νιώσετε ξαφνικά τη παρουσία της ζωής, ή μάλλον την συνύπαρξη ζωής και θανάτου, τόσο έντονα που νομίσατε ότι ξυπνάτε από βαθύ ύπνο; Μου συνέβη λίγες μέρες πριν.
Είχαμε σχολάσει νωρίτερα και περάσαμε μα τη παρέα μου απ' το νοσοκομείο γιατί η μητέρα μιας κοπέλας είναι εκεί νοσηλεύτρια. Μόλις σταματήσαμε με τα μηχανάκια στο πάρκινγκ στο πίσω μέρος του κτιρίου και καθώς ήμαστε χαρά χαρούμενοι για τις 2-3 ελεύθερες ώρες που κερδίσαμε, ακούσαμε μια φωνή.
Ένας άντρας είχε ακουμπήσει σε ένα τοίχο, είχε σκεπάσει το πρόσωπο με τα χέρια και έκλαιγε με λυγμούς. Κάθε τόσο φώναζε "Χριστέ μου" και χτυπούσε με τη πλάτη τον τοίχο. Η παρέα μου κι εγώ κοιταχτήκαμε. Τότε βγήκε κουτσαίνοντας ένας ηλικιωμένος κύριος από την πόρτα του νοσοκομείου, που κοιτούσε με σχεδόν άγριο βλέμμα τη νοσοκόμα που τον στήριζε και φώναζε μόνο "πού είναι τώρα, πού είναι το παλικάρι μου". Κι εκείνη δε μιλούσε και συνέχιζε να τον οδηγεί προς τα έξω. Κάποιος πλησίασε τον άλλο άντρα κι αυτός άρχισε να κλαίει ακόμα πιο δυνατά και φώναζε πως ποτέ δε θα ξανάβλεπε το παιδί του. Φώναζε το όνομά του.
Είχαμε μείνει σε μια μεριά μουδιασμένοι και δε ξέραμε τι να κάνουμε ή τι να πούμε. Ύστερα από λίγο φύγαμε.
Αργότερα σκεφτόμουν πολύ το περιστατικό. Πριν λίγο κάποιος είχε φύγει από τη ζωή, κάποιοι άνθρωποι τον έκλαιγαν, όμως παντου η ζωή συνεχιζόταν. Προχωρούσε ακάθεκτη και δε σταματούσε ούτε για να θρηνήσει.
Κατάλαβα πως η ζωή κι ο θάνατος πάνε χέρι χέρι, αν και πολλές φορές ούτε που το καταλαβαίνουμε, έτσι όπως είμαστε απορροφημένοι από την πολυάσχολη καθημερινότητά μας.
Απλά παίρνουμε ως δεδομένο ότι θα ζούμε και σε πέντε λεπτά και σε μία ώρα, και σε μία βδομάδα και σε ένα μήνα. Και τότε ακούγεται μέσα στην ευφορία μας ένα παράταιρο "χρατς", και μία χορδή από τη κιθάρα της ζωής έχει κοπεί. Έτσι απλά, χωρίς εξήγηση και φανερή αιτία.
Δε τα λέω όλα αυτά για να βυθιστούμε όλοι μαζί στην απαισιοδοξία ή να ζούμε με το φόβο ότι από στιγμή σε στιγμή μπορούμε να πεθάνουμε, κάθε άλλο. Κατάλαβα πως η ζωή είναι στ' αλήθεια ένα δώρο, το όποιο πρέπει να αξιοποιήσουμε σωστά για να ευτυχήσουμε. Να ευχαριστούμε που είμαστε υγιείς και δυνατοί, να έχουμε αισιοδοξία και πραγματικά να εφαρμόζουμε την φράση κλισέ: Ζήσε τη ζωή, αγάπα και άσε τους άλλους να σ' αγαπήσουν. Αυτό το τελευταίο το συμπλήρωσα εγώ, με τη μικρή μου πείρα...