Ο πιο όμορφος σκοπός

Έκανα τον πόνο ποίημα
Ένα χαζό ποιηματάκι
Εύκολο στις κρίσεις του
Ανέμελο στα λόγια.
Όμορφα ταιριάζανε οι λέξεις του
Σαν τα πιο γλυκά τραγούδια.
Όμως θροϊζανε κενά τα πέταλά τους
Κι εγώ - από τη θλίψη μου τυφλή -
Την κενότητα αυτή δεν έβλεπα
Και σε μια καινούρια μέρα
Σε χρόνο ανύποπτο κι αυτό,
Την ουσία των πετάλων τους μου έδειξες
Όπως ο ήλιος στη νύχτα δείχνει την τροχιά του.
Και τότε, ήλιε μου,
Η κενή ποιήτρια αναφώνησε έκπληκτη
Απαλλαγμένη απ' τα δεσμά της
Κι η φωνή της μακριά ταξίδεψε
Πέρα από γκρεμούς και δάση,
Ποτάμια, θάλασσες, βουνά..
Μέσα της ξύπνησε η ηχώ της αναγνώρισης
Κι έδωσε στα λεκτικά λουλούδια της
Τον πιο όμορφο σκοπό.