Κάτι μικρά ταξίδια

Όχι δεν το περίμενα.

Με τίποτα δε το πίστευα όταν έμπαινα στο αεροπλάνο ότι θα μου έλειπε τόσο πολύ  η πατρίδα μου. Το νησάκι μου, το σπίτι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ.

Ότι θα έμενα ως τα χαράματα μπροστά στη τηλεόραση για να δω ένα ντοκιμαντέρ για το τόπο μου, που κατά τύχη ανακάλυψα.

Και ότι θα με πιάνουν τα κλάματα βλέποντας τις γνωστές εικόνες, τα ίδια αυτά μέρη που είχα χρόνια ολόκληρα μπροστά στα μάτια μου και δεν τους έδινα σημασία από συνήθεια.

Τώρα είμαι εδώ, ως το ξημέρωμα θα έχει χιονίσει, θα φυσάει αέρας κρύος και θα ανακατέβει τα μαλλιά μου καθώς θα μπαίνω στο μετρό, η παγωνιά των άγνωστων προσώπων γύρω μου θα ανακατέβεται με τις οικείες μυρωδιές των νέων φίλων μου, το βλέμμα θα θαμπώνει ασυναίσθητα καθώς θα ψάχνω στον ουρανό για ένα κομματάκι μπλε...

Κι όσο με σηκωμένα τα μανίκια θα παλεύω να κόβω μακέτες και όσο οι συμφοιτητές θα φτιάχνουν τσάι από αυτοσχέδιες τσαγιέρες, όσο οι καθηγητές θα μας εξηγούν την απστρακτοποίηση του δέντρου, εγώ θα κλέβω στιγμές και θα ταξιδεύω στο Αιγαίο, και το νησί μου θα με περιμένει...