Το πρώτο γερμανικό..

Und dann kamst Du plötzlich in mein Leben.

Keine Ahnung vor wem ich mich zuerst verstecken soll.. Soll ich mich überhaupt verstecken? Es klingt so lächerlich. Mein Leben hat sich verändert, alle Klischees haben sich auf einmal im Hier und Jetzt versammelt, und warten alle angespannt auf etwas, das ich nicht deuten kann.

Wo bist Du gewesen, und wo war ich? Wo bin ich jetzt? Wo soll ich anfangen, und vor allem, wie?

Zu viele Fragen, Antworten sehe ich keine. Vielleicht ist zum ersten mal seit langer Zeit das Glück auf meiner Seite, das hoffe ich so sehr.

Doch ich traue mich nicht, es auszuleben, habe Angst, es könnte was schief gehen.

Doch wie soll ich es herausfinden, wenn ich mich nicht traue?

Solange ich nur im Kamillenduft bade, ohne nach ihm zu greifen, werde ich immerzu von Kamillenblüten träumen, und nichts hasse ich mehr als träumen ohne zu leben.

Vielleicht ist morgen der Kamillenduft stärker und ich greife nach den Blumen.

Κάτι μικρά ταξίδια

Όχι δεν το περίμενα.

Με τίποτα δε το πίστευα όταν έμπαινα στο αεροπλάνο ότι θα μου έλειπε τόσο πολύ  η πατρίδα μου. Το νησάκι μου, το σπίτι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ.

Ότι θα έμενα ως τα χαράματα μπροστά στη τηλεόραση για να δω ένα ντοκιμαντέρ για το τόπο μου, που κατά τύχη ανακάλυψα.

Και ότι θα με πιάνουν τα κλάματα βλέποντας τις γνωστές εικόνες, τα ίδια αυτά μέρη που είχα χρόνια ολόκληρα μπροστά στα μάτια μου και δεν τους έδινα σημασία από συνήθεια.

Τώρα είμαι εδώ, ως το ξημέρωμα θα έχει χιονίσει, θα φυσάει αέρας κρύος και θα ανακατέβει τα μαλλιά μου καθώς θα μπαίνω στο μετρό, η παγωνιά των άγνωστων προσώπων γύρω μου θα ανακατέβεται με τις οικείες μυρωδιές των νέων φίλων μου, το βλέμμα θα θαμπώνει ασυναίσθητα καθώς θα ψάχνω στον ουρανό για ένα κομματάκι μπλε...

Κι όσο με σηκωμένα τα μανίκια θα παλεύω να κόβω μακέτες και όσο οι συμφοιτητές θα φτιάχνουν τσάι από αυτοσχέδιες τσαγιέρες, όσο οι καθηγητές θα μας εξηγούν την απστρακτοποίηση του δέντρου, εγώ θα κλέβω στιγμές και θα ταξιδεύω στο Αιγαίο, και το νησί μου θα με περιμένει...