Μετά από απαίτηση του αγαπητού μου κυρίου "PMAN", παραθέτω σ' αυτό το σημείο τα θετικότατα μου σχόλια για το υπέροχο μάθημα που κάνει. Κύριε, γιου αρ δε μπεστ τίτσερ! Οι ώρες διδασκαλίας σας μάς γεμίζουν χαρά, εσωτερική γαλήνη. Νιώθουμε βαθύτατο σεβασμό προς εσάς και δέος προς τον Προγραμματισμό! Καλό Πάσχα!!

Και ξαφνικά όλα τελείωσαν.
Έφυγες. Ούτε καν ανακοίνωσες την αποχώρησή σου, άφησες άλλον να το κάνει.
Ούτε μία κουβέντα, ούτε μία ειδοποίηση.
Δειλία; Αδιαφορία;
Μάλλον το δεύτερο, δεν είσαι τέτοιος άνθρωπος.
Μου δίδαξες πολλά, έμαθα να ανοίγομαι, να μιλάω, να λέω όσα νιώθω.
Κοντά σου ένιωθα ελεύθερη, πετούσα..
Είχα πει "μου λείπεις", τώρα πρέπει να συνηθίσω την απουσία σου. Πονάει περισσότερο απ' όσο είχα φανταστεί.
Μα όχι, η αλήθεια είναι πως δεν το είχα φανταστεί. Όχι έτσι. Έτσι ψυχρά ωμά και απρόσωπα.
Είσαι ό,τι πιο γλυκό έχω ζήσει στη μικρή ζωή μου.
Όμως όσο με γοήτεψες, τόσο με απογοήτεψες.

Η απόλυτη βαρεμάρα

Ζω την απόλυτη βαρεμάρα. Μία πλήξη, μία ανία πρωτόγνωρη. Σήμερα, ενώ στη πόλη γίνεται χαμός με τα αποκριάτικα πανηγύρια, εγώ σκυλοβαριέμαι σπίτι μου. Δε περιγράφεται πραγματικά. Βαριέμαι να βγω, βαριέμαι να διαβάσω, βαριέμαι να δω τηλεόραση, βαριέμαι να πάω σινεμά, βαριέμαι ακόμα και να κοιμηθώ. Αυτή τη στιγμή ακούω το σιντί "καλό ταξίδι" από τα "μακρινά ξαδέρφια" και δε μπορώ να πω ότι μ' ανεβάζει κι αυτό ιδιαίτερα. Να το κλείσω; Βαριέμαι. Δε ξέρω από πού βρίσκω τη δύναμη να σχηματίζω στο πληκτρολόγιο τις λέξεις. Έχω διαβάσει ότι είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται την άνοιξη, όμως δεν μου έχει ξανατύχει έτσι. Α στο καλό, την έκλεισα τη μουσική. Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει στο δωμάτιο όμως ο διακόπτης για το φως είναι υπερβολικά μακριά... Πλάκα έχει. Μου φαίνεται ότι έχω αρχίσει να μουχλιάζω εδώ στη θέση μου. Σε λίγο θα φυτρώσουν μανιτάρια στη πλάτη μου. Έλεος!! Ας συμβεί επιτέλους κάτι!! Πώς όμως, αφού κάθομαι παθητικά μπροστά από μια οθόνη??? Θα 'πρεπε να ακολουθήσω το παράδειγμα του αδελφούλη μου, να βάλω μία μάσκα ζόμπι και να βγω να τρομάξω μικρά αθώα παιδάκια - ο αδερφός μου απείλησε ότι θα τρομάξει όλα τα κοριτσάκια της τάξης του ανεξαιρέτως.
Μόλις η μπήκε η μαμά μου και μου άναψε το φως, ευτυχώς. Μου έδωσε να δακτυλογραφήσω κάτι εκθέσεις μαθητών της, παράδειγμα προς αποφυγήν για τους υπόλοιπους. Τι θα δούνε τα ματάκια μου...

Παιχνίδι!

Ο Koukws με προσκάλεσε σε παιχνιδάκι!!!Πρέπει λέει να παραθέσω από τη σελίδα 123 του πρώτου βιβλίου που θα βρω μπροστά μου την 6η, την 7η και την 8η περίοδο...

Ιδού λοιπόν, από το Middlesex του Jeffrey Eugenidis:

"Κάθισαν ο ένας δίπλα στον άλλο σε θέσεις που δεν ήταν κρατημένες από πριν. Ο Λέφτυ κάθισε στο παράθυρο κοιτάζοντας ξαναμμένος έξω. Η Δεισδαιμόνα κοίταζε κάτω, το κουτί της για τους μεταξοσκώληκες, με μάγουλα πορφυρά από ντροπή και οργή για όσα υπέφερε τις τελευταίες τριαντα έξι ώρες."

Πού να "πετάξω τώρα το μπαλάκι"??? Σ' όποιον διαβάζει αυτήν την ανάρτηση και δεν έχει συμμετάσχει ακόμη!!