Ένα όνειρο

Σε είδα στο όνειρό μου...
Ήταν από τα όνειρα εκείνα τα έντονα, από αυτά που σε καμία περίπτωση δεν φαντάζεσαι ότι κοιμάσαι. Ήμουν κοντά σου, ήμαστε μαζί και γελούσαμε.
Ένιωσα ξανά τόσο έντονη την παρουσία σου. Ήσουν κοντά μου, τόσο απλά.
Κι ένιωθα πάλι να πετάω στα ουράνια, όπως τότε που μου έλεγες για τη ζωή σου και εγώ, χωρίς να το υποψιάζεσαι, σιγά σιγά σ' ερωτευόμουνα.
Και δυστυχώς, ξύπνησα κάποια στιγμή από το νοητικό μου κατασκεύασμα και μαζί, από την οδυνηρή σου πλάνη.
Πώς είναι δυνατόν τα όνειρα να κρατάνε μόνο 3 δευτερόλεπτα, αφού εγώ κοντά σου ένιωθα πως ξανασταμάτησε ο χρόνος;

Κι άλλο παιχνίδι...

Ας απαντήσω κι εγώ λοιπόν σ' αυτές τις ερωτήσεις, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν στο ψηφιακό μας χωριό...

Γιατί κλαις;
Ή από νεύρα, ή όταν δω κάτι πολύ όμορφο.

Γιατί δεν κλαις;
Για να μην φανώ αδύναμη.

Πού είναι ο βάλτος;
Εκεί που κοάζουν τα βατράχια και βουίζουν τα μυγάκια.

Ποιός και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
Αυτός που έχει τα κλειδιά έξω από μία φυλακή.

Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Στα μαθηματικά!

Περιφρονείς κάτι;
Την αναισθησία.

Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Κάποια στιγμή σίγουρα (αργότερα)

Γιατί πουλιούνται τα "έργα τέχνης";
Για να αδειάζουν τσέπες και να γεμίζουν άλλες.

Μήπως θα έπρεπε να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά στην παραπάνω ερώτηση;
Ναι.

Do you remember Revolution?
Νο.

Θα ανέβαινες σ' ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Όχι βέβαια.

Θα σκότωνες τον παππού σου αν το τζάμι δεν έσπαγε από τον πάγο;
Αν το τζάμι τι??? Πάντως τον παππού μου τον αγαπάω!

Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Τι καρτέρι?

Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, εάν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο;
Τι μ... ερωτήσεις. Ποιός ψυχάκιας τις έβγαλε??

Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ΄την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν θα σας συλλάβουν;
Έχει κάτι το ιδιαίτερο η οδός Αχαρνών?

Θα σκότωνες τον Μπους,αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλερ;
Όχι.

Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια, αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;
Δεν έχω σαπισμένα δόντια, ούτε βλέπω μέσα τους τα αστέρια.

Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Όχι.

Λοιπόν... Όποιος ενδιαφέρεται, έχει το ελεύθερο να συμμετάσχει!

Επιτέλους

Όποιος κοιτάξει τη γραμμή προφίλ μου, θα παρατηρήσει ότι εκεί που άλλοτε υπήρχε ένα μικρό καχεκτικό "17", τώρα δεσπόζει επιβλητικά ένα τεράστιο, στρογγυλό και αγέρωχο "18"!

Αυτό οφείλεται στο γεγονός της σημερινής μου ενηλικίωσης, για την οποία είμαι πολύ περήφανη/ικανοποιημένη/κατουρημένη από τη χαρά μου!

Ουάου! Ήδη ζω 18 ( δ ε κ α ο χ τ ώ ) χρόνια σ' αυτόν τον παράξενο πλανήτη... Μια χαρά θα 'ναι και τα επόμενα! Την καλησπέρα μου!

Αφιέρωση σε μιας κιθάρας τη χορδή

Σας έχει συμβεί ποτέ να νιώσετε ξαφνικά τη παρουσία της ζωής, ή μάλλον την συνύπαρξη ζωής και θανάτου, τόσο έντονα που νομίσατε ότι ξυπνάτε από βαθύ ύπνο; Μου συνέβη λίγες μέρες πριν.
Είχαμε σχολάσει νωρίτερα και περάσαμε μα τη παρέα μου απ' το νοσοκομείο γιατί η μητέρα μιας κοπέλας είναι εκεί νοσηλεύτρια. Μόλις σταματήσαμε με τα μηχανάκια στο πάρκινγκ στο πίσω μέρος του κτιρίου και καθώς ήμαστε χαρά χαρούμενοι για τις 2-3 ελεύθερες ώρες που κερδίσαμε, ακούσαμε μια φωνή.
Ένας άντρας είχε ακουμπήσει σε ένα τοίχο, είχε σκεπάσει το πρόσωπο με τα χέρια και έκλαιγε με λυγμούς. Κάθε τόσο φώναζε "Χριστέ μου" και χτυπούσε με τη πλάτη τον τοίχο. Η παρέα μου κι εγώ κοιταχτήκαμε. Τότε βγήκε κουτσαίνοντας ένας ηλικιωμένος κύριος από την πόρτα του νοσοκομείου, που κοιτούσε με σχεδόν άγριο βλέμμα τη νοσοκόμα που τον στήριζε και φώναζε μόνο "πού είναι τώρα, πού είναι το παλικάρι μου". Κι εκείνη δε μιλούσε και συνέχιζε να τον οδηγεί προς τα έξω. Κάποιος πλησίασε τον άλλο άντρα κι αυτός άρχισε να κλαίει ακόμα πιο δυνατά και φώναζε πως ποτέ δε θα ξανάβλεπε το παιδί του. Φώναζε το όνομά του.
Είχαμε μείνει σε μια μεριά μουδιασμένοι και δε ξέραμε τι να κάνουμε ή τι να πούμε. Ύστερα από λίγο φύγαμε.
Αργότερα σκεφτόμουν πολύ το περιστατικό. Πριν λίγο κάποιος είχε φύγει από τη ζωή, κάποιοι άνθρωποι τον έκλαιγαν, όμως παντου η ζωή συνεχιζόταν. Προχωρούσε ακάθεκτη και δε σταματούσε ούτε για να θρηνήσει.
Κατάλαβα πως η ζωή κι ο θάνατος πάνε χέρι χέρι, αν και πολλές φορές ούτε που το καταλαβαίνουμε, έτσι όπως είμαστε απορροφημένοι από την πολυάσχολη καθημερινότητά μας.
Απλά παίρνουμε ως δεδομένο ότι θα ζούμε και σε πέντε λεπτά και σε μία ώρα, και σε μία βδομάδα και σε ένα μήνα. Και τότε ακούγεται μέσα στην ευφορία μας ένα παράταιρο "χρατς", και μία χορδή από τη κιθάρα της ζωής έχει κοπεί. Έτσι απλά, χωρίς εξήγηση και φανερή αιτία.
Δε τα λέω όλα αυτά για να βυθιστούμε όλοι μαζί στην απαισιοδοξία ή να ζούμε με το φόβο ότι από στιγμή σε στιγμή μπορούμε να πεθάνουμε, κάθε άλλο. Κατάλαβα πως η ζωή είναι στ' αλήθεια ένα δώρο, το όποιο πρέπει να αξιοποιήσουμε σωστά για να ευτυχήσουμε. Να ευχαριστούμε που είμαστε υγιείς και δυνατοί, να έχουμε αισιοδοξία και πραγματικά να εφαρμόζουμε την φράση κλισέ: Ζήσε τη ζωή, αγάπα και άσε τους άλλους να σ' αγαπήσουν. Αυτό το τελευταίο το συμπλήρωσα εγώ, με τη μικρή μου πείρα...

Παιχνιδάκι

Δεχόμενη την πρόκληση του dimitri αναφέρω εδώ 3 τίτλους τραγουδιών οπου όποτε τους ακούω, συγκινούμαι:

1. The circle of Life (από την ταινία ο βασιλιάς των Λιονταριών)
2. The Passenger (Iggy Pop)
3. Sometimes you can't make it on your own - U2

Η επιλογή ήταν πολύ δύσκολη και κατά σύμπτωση και τα τρία είναι ξένα! Όχι ότι δεν υπάρχουν ελληνικά που μου αρέσουν, αλλά να..

Καλώ λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου τον Κούκω, τον Πρέσβη και όποιον άλλο θέλει να συμμετέχει, να μας αποκαλύψουν τα δικά τους αγαπημένα τραγούδια.

Ο πιο όμορφος σκοπός

Έκανα τον πόνο ποίημα
Ένα χαζό ποιηματάκι
Εύκολο στις κρίσεις του
Ανέμελο στα λόγια.
Όμορφα ταιριάζανε οι λέξεις του
Σαν τα πιο γλυκά τραγούδια.
Όμως θροϊζανε κενά τα πέταλά τους
Κι εγώ - από τη θλίψη μου τυφλή -
Την κενότητα αυτή δεν έβλεπα
Και σε μια καινούρια μέρα
Σε χρόνο ανύποπτο κι αυτό,
Την ουσία των πετάλων τους μου έδειξες
Όπως ο ήλιος στη νύχτα δείχνει την τροχιά του.
Και τότε, ήλιε μου,
Η κενή ποιήτρια αναφώνησε έκπληκτη
Απαλλαγμένη απ' τα δεσμά της
Κι η φωνή της μακριά ταξίδεψε
Πέρα από γκρεμούς και δάση,
Ποτάμια, θάλασσες, βουνά..
Μέσα της ξύπνησε η ηχώ της αναγνώρισης
Κι έδωσε στα λεκτικά λουλούδια της
Τον πιο όμορφο σκοπό.