απο καπου αλλου

η ψυχη μου ειναι μωβ.
κι ας ζουν μοναχα εφτα φορες, εγω θα ζησω δεκα.
με του ομηρου τις γατες θα γυρνω σε παραμυθια διχως ονομα,
που δεν θα τα ξερει ακομη κανεις.
γιατι το κλαμα της εβδομης, απ την πρωτη ξεκινα,
και ως το απειρο εκτεινεται.
απ την πτωση, ως τη θεωση, απ τη μυγα στο βουνο.
απο του μωρου το βλεμμα, ως το γκριζο τ ουρανου.
ως την ακρη της τρελας θα σε παω, αν μου δωσεις μια σου ζωη.
αν βασταξεις να χωρεσεις στη ψυχη σου μια στιγμουλα
ολης της γης το βασανο, ολης της γης τον πονο.
θα στον κλεψω απο το χωμα της σιβηριας,
απο τη σκονη της σαχαρας.
τον παγο του πολου θα σου φυσηξω στα μαλλια, 
και τα μουδιασμενα κοραλλια θα σου φορεσω δαχτυλιδια.
γιατι εμαθες να ζεις χωρις αυτα.
κι ειναι κριμα.