Παιχνιδάκι Νο... ούτε που ξέρω

Είδα να κυκλοφορεί πάλι ένα μπλογκοπαίχνιδο και -αν και απρόσκλητη- θα συμμετάσχω!
Πρέπει, λέει, να δώσω 10 άχρηστες πληροφορίες για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι χρήσιμες ή άχρηστες, αλλά τέλοσπάντων..

1. Μ' αρέσουν οι σταφίδες με επικάλυψη σοκολάτας

2. Αν μ' αφήσεις, μπορώ να κοιμηθώ ως το μεσημέρι

3. Στο μπάνιο τραγουδάω

4. Μου αρέσουν τα μαστορέματα

5. Απο επιτραπέζια κυρίως ο γκρινιάρης, η μονόπολη και το τάβλι. Παλιά το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν τα Λέγκος.

6. Πριν λίγες μέρες "ανακάλυψα" το κραγιόν

7. Έχω δυο γάτες, τη Λούσυ και τον Ραμσή

8. Στα φαγητά τρελαίνομαι για σάλτσες

9. Δε πίνω, δε καπνίζω, δε μεθάω!

10. Ξέρω απ' έξω όλα τα τραγούδια της Φλορισιέντας - ξεφτίλα ε??

Ας καλέσω με τη σειρά μου τον Κούκω (όταν βρει χρόνο :) ), την Paz και τον Πρέσβη να μας πουν 10 "άχρηστα" πράγματα για τον εαυτό τους. Α! Και ο κύριος Mourojohnny μπορεί να συμμετέχει αν θέλει!

Ένας αλλιώτικος Δάσκαλος

Γεια σου Δάσκαλε...
Τελευταία μας "συνάντηση" σήμερα.
Όλα έγιναν όπως πάντα, όπως από τότε που ήρθα για πρώτη φορά στο ντόζο μας και με τα φοβισμένα μου δέκα χρόνια σε κοίταξα κατάματα όταν με ρώτησες πώς με λένε και σου είπα "Σοφία".
Ελπίζω όχι μόνο να σε λένε Σοφία, αλλά να έχεις και σοφία, μου είπες και με το χέρι έδειξες πρώτα το κεφάλι κι έπειτα την καρδιά..

Και βάλθηκα να σου αποδείξω πως, ναι, ακόμα κι αν δεν την είχα ακόμα αυτή τη σοφία, θα την αποκτούσα μια μέρα.

Σήμερα κατά κάποιο τρόπο χώρισαν οι δρόμοι μας.
Ποτέ δεν το 'χα στ' αλήθεια καταλάβει πόσο πολύ δέθηκα μαζί σου.

Δάσκαλε, δεν μου έμαθες απλά μια Τέχνη.
Ήταν πολύ περισσότερο.
Μέσα από χιλιοκαμωμένες τεχνικές και συνεχώς επαναλαμβανόμενες κινήσεις, είδα μπροστά μου να ξεδιπλώνεται το θαύμα της ανθρώπινης δύναμης.
Άρχισα λοιπόν να βλέπω μέσα μου μια δύναμη, που ούτε φανταζόμουν πως υπήρχε.
Θυμάμαι, όταν βγήκε η πρώτη κραυγή από το λαιμό μου, για μια στιγμή τρόμαξα με τον εαυτό μου.
Στ' αλήθεια ήμουν εγώ αυτή;
Εγώ που ντρεπόμουν να μιλήσω;
Εγώ, που φοβόμουν και τη σκιά μου;

Δάσκαλε, σου χρωστάω πολλά.
Δεν είχα σκεφτεί ως τώρα πως θα ήταν η μέρα που θα έφευγα από εδώ, και κατά συνέπεια από εσένα.

Τώρα το συνειδητοποιώ, ήσουν... είσαι σαν δεύτερος πατέρας για μένα.
Χάρη σε σένα έμαθα να έχω περισσότερη υπομονή, να επιμένω παρά τις δυσκολίες, να πολεμώ, να μοιράζομαι, να πιστεύω στον εαυτό μου, στις δυνατότητές μου, να αισθάνομαι καλά ακόμα και κατάκοπη και καταϊδρωμένη.

Ένα πράγμα μου έχει μείνει πιο βαθιά από όλα τ' άλλα:
Πάντα μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο από αυτό που περίμεναν οι άλλοι από σένα, πάντα, εκεί που λές "δεν πάει άλλο", πάντα πάει λίγο ακόμα, με λίγη ακόμη προσπάθεια και θέληση.

Ναι Δάσκαλε, γι' αυτό όταν μου ευχήθηκες "Καλή τύχη στη ζωή σου, είμαι σύγουρος ότι θα βρεις το δρόμο σου", όταν μου το είπες, γι 'αυτό έβαλα τα κλάματα.
Από τον ορίζοντα που άνοιξες αυθόρμητα μπροστά μου, από την αισιοδοξία και την πίστη σου σε μένα, στη Σοφία.

Κι επειδή στο τέλος μου είπες " Και πού ξέρεις, ίσως να τα ξαναπούμε κάποτε", γι' αυτό θα σου πω ένα μεγάλο "Ευχαριστώ", για όλη μου η ζωή θα είσαι ο Δάσκαλός μου, ο Σενσέι μου, όσους άλλους και να συναντήσω στη ζωή μου.
Πάντα θα σ' ευγνωμονώ.