Η πρώτη μου αναρτησούλα!

Να 'μαι λοιπόν κι εγώ στον κόσμο των blogς, κάνοντας τη διστακτική μου εμφάνιση σ' αυτήν την ιστοσελίδα.
Κι αμέσως, από τις πρώτες ήδη γραμμές κειμένου, έρχεται μ' ένα χαμόγελο στραβό η αμηχανία: τι να γράψει κανείς; Σκέψεις; Ειδήσεις (για Ζαχόπουλο και Σία ας πούμε...); Αυθαίρετα συνειρμικά κατασκευάσματα, που θέλουν να βγούν από το νου, να πάρουν μορφή κι σχήμα σ' ένα ψηφιακό χαρτάκι; Εντάξει, τ' ομολογώ, μ' αρέσει να παίζω με τις λέξεις. Είναι κάτι σαν... πάθος. Γενικά, μου κάνει κέφι να "ξεψαχνίζω" μία γλώσσα. Οποιαδήποτε γλώσσα. Ειδικά όμως αυτή εδώ, είναι μέχρι στιγμής η πιο πλούσια, ίσως η πιο μυστηριώδης που έχω γνωρίσει. Ίσως λόγω της μακραίωνης ιστορίας της. Όχι δηλαδή να το παινευτούμε, αλλά χωρίς να το συνειδητοποιούμε, έχουμε την τιμή να μιλάμε μία από τις ομορφότερες γλώσσες.
Φυσικά σε άλλους μπορεί να αρέσει περισσότερο κάποια άλλη γλώσσα, τα γαλλικά ας πούμε, τα οποία εγώ δεν πολυσυμπαθώ -τραυματικές εμπειρίες από το γυμνάσιο. Μία γλώσσα που μ' αρέσει όμως να ακούω (μπορώ με τις ώρες να κάθομαι να ακούω κι αν καταλάβω κιόλας καμιά φράση νιώθω πανευτυχής) είναι η ισπανική. Αυτά τα ρώ, τα δέλτα, τα θήτα που από τους Λατινοαμερικάνους γίνονται σίγμα, αυτός ο γήινος ήχος τους με τρελαίνει. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο που έχει ομοιότητες με τα ελληνικά. Το συντακτικό είναι ίδιο με αυτό των δικών μας αρχαίων. Όμως ακόμα και σε λεξιλογικό επίπεδο, όσο μου επιτρέπει η μικρή μου πείρα, μπορώ να πω πως υπάρχουν λέξεις που είναι πανομοιότυπες. Ή συνδέονται ετυμολογικά και ομορριζικά. Φτάνει να το ψάξει κανείς...
Σίγουρα όποιος διαβάσει αυτό το κείμενο, θα νομίσει πως (όντας μαθήτρια) είμαι θεωρητική κατεύθυνση. Είμαι τεχνολογική. Δεν ξέρω ακριβώς πώς και γιατί. Είναι νομίζω από τ' αντικρουόμενα χαρακτηριστικά μου. Νομίζω ότι ήταν κυρίως απόφαση της στιγμής. Γενικά δυσκολεύομαι να πάρω αποφάσεις, όμως σ' αυτό το θέμα ήταν αλλιώς. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι έλεγα "θεωρητική φυσικά, σιγά μην μπλέξω τώρα με φυσικές και μαθηματικά". Όταν ξεκίνησε η δευτέρα Λυκείου (ναι, ακόμα με κεφαλαία το γράφω), δήλωσα τεχνολογική. Τώρα προετοιμάζομαι για τις περιβόητες, περίφημες και τρομερές Πανελλήνιες (κι αυτό με κεφαλαία). Μέχρι στιγμής, όσο κι αν γκρινιάζω όμως γι' αυτό το θέμα, δεν μου φαίνονται και τόσο φοβερά τα πράγματα. Ίσως γιατί όταν κάθομαι να διαβάσω, χάρη στις συμβουλές του καθηγητή μου, προσπαθώ να κάθομαι με όρεξη (το συνιστώ και σε όποιον τυχόν διαβάζει τώρα). Αν ασχοληθείς με κάτι σε βάθος και είσαι σε θέση να το καταλάβεις, αρχίζει σιγά σιγά να αποκτά ενδιαφέρον, ύστερα από κάποιο σημείο μπορεί να σου αρέσει κιόλας. Για παράδειγμα, έχω ερωτευτεί τον Προγραμματισμό. Σε σημείο που να λέω στη παρέα μου για τον Προγραμματισμό και να με κοιτούν με μισό μάτι. Όχι, δεν με είπαν ακόμα φυτό. Και γιατί άλλωστε; Κακό είναι να σου αρέσει σήμερα ένα σχολικό μάθημα; Ασχέτως από το σκατοσύστημα της χώρας για την εκπαίδευση, όταν τα βλέπεις όλα μα όλα μαύρα, θα πνιγείς μες στη μαυρίλα! Δε λέω ασφαλώς να χάφτεις ό,τι σου λένε και να λες κι ευχαριστώ, όμως έχω αποφασίσει αυτούς τους τέσσερις μήνες που μένουν, να μην εκνευρίζομαι γι' αυτό το θέμα.
Στη β' λυκείου συμμετείχα στις καταλήψεις, πρώτη έτρεχα με τα πανώ, όμως φέτος ψήφισα κατά, όσο υποκριτικό και να ακούγεται. Θεωρώ ότι το καλύτερο για μένα είναι να μην αποσπώμαι αυτήν τη στιγμή από το στόχο μου. Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτές οι 2 βδομάδες καταλήψεων φέτος, ως ένα βαθμό με αποδιοργάνωσαν, κι ως ένα μεγαλύτερο βαθμό με αποσυντόνισαν. Φυσικά και συμφωνώ με τα αιτήματα που τέθηκαν, όμως δεν είχα τη δύναμη να συμμετάσχω. Ουσιαστικά την κατάληψη την έκανε η δευτέρα, ίσως και η πρώτη. Κάθε χρόνο έτσι γίνεται. Όχι πως θέλω να δικαιολογηθώ (!) όμως έτσι είναι. Βρίσκομαι δηλαδή, στη δυσάρεστη θέση να σας πω ότι έβγαλα την ουρά μου απ' έξω. Έτσι κι αλλιώς, ως φοιτήτρια με το καλό, τι θα κάνω όλη μέρα;;;-))

Σας ασπάζομαι,
Μούτρο